YENİLDİN AMA EZİLMEDİN BOSNA

14.11.1987'de 8-0 yenildiğimiz İngiltere maçını siyah beyaz ITT Schaub Lorenz televizyonumuzda babamla beraber izlemiştik.Milli aidiyetin henüz oturmadığı ama dini aidiyetin gayet iliklerimi işlediği 5 yaşımdaki ben için hayatımdaki ilk kara gece diyebilirim.Bilmem hatırlar mısınız ama o zamanlar İzmir'de neredeyse her akşam elektrikler kesilirdi.Mum ışığında duvara aks eden gölgeler beni o kadar korkuturduki feryad figan ağlardım.Annem veya babam hemen beni kucağına alıp pış pışlarken ailenin geri kalanları ''sordum sarı çiçeğe'' ilahisini söylemeye başlardı.Kadri korkmasın,ağlamasın diye gölgelerden dikkatimi sarı çiçeğin hikayesi çekerdi ve gerçekten zırlamam geçer ve sakin sakin otururdum.Yugoslav mıyız ? Türk müyüz ? hem o o hem diğeri miyiz? gibi garibal enfeksiyonlar içindeki bir çocuk için tek kesin/katıksız aidiyet bu durumda tabi ki dini aidiyet oluyordu(evde makedonca-91'den önce yugoslavca derdik-sokakta türkçe).Babamın Mürşid-i Kamil olma yolunda basamakları yavaş yavaş çıktığı o dönemlerde oğlunuda aşılayan babam bugünü mü tahmin edemezdi sanırım :)Maçın olduğu akşam müslümanların gavurlara kesinlikle yenilmeyeceğini kabul etmiş olan benlik skoru görünce ağlamaya başlamıştı.Bir yerim acıyordu hemde baya fena acıyordu ağlama başlamıştım annem ''ne oldu majkino neden ağlıyorsun'' diye sorduğunda acıyo diyodum sadece ''neren acıyo,göster elinle'' dediğini hatırlıyorum annemin ve benim neresi olduğunu tam olarak gösteremediğimi. Karnım,göğsüm oraları acıyodu.O zamanlar bilmiyordum benim gösteremediğim yerin Türkçe'de içim acıyor sözüyle karşılandığını?? Yine pış pış bak dışarda kedi var gibi numaralarla sakinleşmiştim ama acı geçmemişti.Sadece ağlamıyordum.O akşam babama ''hani allah müslümanları severdi'' diye sorduğumu çok iyi hatırlıyorum.Babam bir cevap vermişti ama sanırım beğenmediğim için aklımda kalmamış.

15.11.2011 Zagrep'te bir mucize bekledim,sanırım benim gibi bekleyenlerde az değildi.Olmadı ne diyelim;kader utansın.İstanbul da 3 yediğimiz takımı kendi evinde yenmek evet mucize olacaktı.Olmayıncada çok önemsemedim.Dün gecede asıl beklediğim Sarajevo yu,Bosna'yı bayram gününe çevirecek haberdi.İnanıyordum buna 5 yaşında inandığım gibi 2-0,2-1,3-1,3-2 hadi Dzeko,Hadi Misimoviç derken güümmm.Topçu olmasa ve Türkiye'de yaşasa apaçi familyasının nadide çiçeği olacak Ronaldo ümitleri söndürdü.14.11.87 de babama sorduğum soruyu bu sefer ben kendim sordum Allah'ım hani...87 de gazetelere Yenildik ama Ezilmedik gibi başlıklar atılmış,ben okumadım zaten okuyamazdımda.Bu sabah televizyonda elendik ama ezilmedik şeklinde haber başlığı görünce hayatımın ilk travmasından çabuk çıkamayacağımı anladım.87 de gazetelerin attığı o goy goycu başlık,bugün Bosna ya gerçek anlamda yakışıyor.Yenildin ama ezilmedin.Kan,acı,gözyaşı nın her daim aktığı güzel Bosna sana bir sevinci çok görenler utansın.