sherlock holmes

sahnede downey jr ve jude law olunca, koltukta da guy ritchie oturmaktaysa izlemenin kesinlikle keyif vereceği bir performansın aksini düşünmek çarpılma nedenidir sanırım. tüm uykusuzluğuma rağmen - ki film sonrası düşüncelerdir :) - ilk anından itibaren sanki 3D yle çekilmiş gibi içinde buldum kendimi. velhasıl mutlu ve mesut bir şekilde görevimin başında olmamın, insanlığın ihtiyaçlarına ve aydınlatılmasına problemsiz katkıda bulunmamın tek gecelik de olsa güzel bir sebebidir. (anlayanlar parmak kaldırsın:)

senaryo kısmına girmeye sanırım gerek yok, bildiğimiz sherlock işte; ödüllük perfomansları, ve seyir zevkini ayrı tutmak lazım, bu konuda ilk tacı downey JR golden globe dan aldı zaten. sherloca dönecek olursak; kendisinin özelliklerinin, pek tabi insan sarraflığının akıcılığı muhteşem; her ne kadar bu özelliğin mekanik işleyişi bazı yakınlarını rahatsız etse de, kendisinin zayıf düştüğü kişiler karşısındaki aciz durumu, bu özelliğin duyguya yer bırakmadığını gösteriyor. aklıma neden yer ettiyse artık?

kavga sahnelerindeki ve kurgudaki aydınlatmaları görmek için düzenlenmiş geri dönüşler ise tek kelimyle anlatılır; muhteşem. "kesin alkoliktir, bir yumrukta karaciğere!" tadındaki konuşmalarla geçen slow sahnelerin, olay örgülerinde sherlock bu sefer yavaş mı ne kaldı denilen (örn: dilenci sahnesi) yerlerdeki yanılsamaların açıklamaları ve nasıl denir, komiklik ayarı yerindeydi. yazıya bakınca kadı kızıyla randevu geçirmişim gibi gelebilir. ama bu bir keyif ve seyir  meselesiyle hakkını verdiğini söyleyebilirim.

son olarak koltuğa gömülerek izlemiş olmamı bezmiş, sıkılgan ruh halime, ya da zevk almayışıma bağlayanlara sesleniyorum; ne kadar iyi olsa da uyku mahmurluğunu üzerimden atmak kolay olmuyor, buna biraz sakal dinlendirmesi ve izleme tekniğimin (şimdi uydurdum:) sessiz ve dikkatli, daha doğrusu kendini bırakarak olduğundan dolayıdır.

gidin, izleyin, kendinizi hikayenin içine bırakın, sakın direnmeyin derim.

saygılar. sii yu.