uzun bir süredir gidemediğim semalara büyük bir özlemle, görülmemiş bir azimle fırsat yaratarak gitmeyi başardım sonunda. sadece melodisi yüzünden dillere pelesenk olduğu belli ikinci video bazıları tarafından fazla ciddiye alınmış, daha doğrusu sadece düne bakarak yorumlama yanlışında bulunmuş, ayıplanmış:) nesse, benim en çok moralimi bozan ise hemen arka tarafımdaki onlarca mustafa denizlinin varlığı. 3. dakikadan itibaren başta öpüpte başlarına koymaları gereken emekçi topçumuz ekrem olmak üzere, sırasıyla bütün takıma giydirip durdular, 5 dakika olsun rahat maç izleme, dünyanın en melodik ortamlarından birinde o ezgiye kendimi bırakmama engel oldular. ne hocaymış be hepsi, ömrümden ömür yediler bir maçta böğüre böğüre arkadan yaptıkları bağırışlarla. holoskonun soyağacını 90 dakikada çıkarıpta attığı gole şahsen sevinemem ben. tamam hepimizde alkol var biraz, maç öncesi köyiçinde takılmak hepimizin en büyük zevklerinden. ama ağzınızla içemiyorsunuz bırakın şu mereti maça gelmeden
çocukluğumda ''orda bir köy var uzakta,gitmesekte görmesekte o köy bizim köyümüzdür'' şarkısının bana o köyün, o yerin neresi olduğunun anlamını barıdıran bir ülkeydi yugoslavya. dedemin partizan olmasından mı, yoksa göçtüğümüz köyün yugoslavya komünist partisinin (bu arada köyün tamamı müslümandır ve gayette dini bütün insanlardır) makedonyadaki karargahlarından biri olmasından mıdır bilmem ama gidip görmeden içimde derin özlemlere hep gark etmiştir beni yugoslavya. ne kadar uzak olsam da hep benden bir parça olduğunu sayışım bundan olsa gerek. 91den sonra yugoslav olmaktan makedon olmaya afilli geçenlerden olamadım. hala da geçememekteyim. sanırım 93 tü, sarajevo pazar yeri katliamında allahtan uzaklaşmıştım. sonra 94te srebrenicada bıraktım allahı. imanı bıraktığım topraklarda devletin ismini bırakamamakta ayrı bir ucubelik. uzun lafı kısası yugoslavya ütopyaydı. olmadı...
Yorumlar